SMILE AGAIN (Bua Kamdee, A+30)

SMILE AGAIN (Bua Kamdee, A+30) นี่สุดๆมากๆ ชอบบทของหนังเรื่องนี้มากๆ ชอบมากๆที่ตอนต้นเรื่อง หนังเรื่องนี้ทำตัวเหมือนเป็นหนังรักโง่ๆเรื่องนึง แต่พอไปถึงช่วงกลางเรื่อง หนังเรื่องนี้ก็ทำให้เรานึกว่ามันเป็นหนังไซไฟ หรือไม่ก็เป็นหนังโลกพิศวงแบบ GROUNDHOG DAY (1993, Harold Ramis) หรือ THE ROOM (2011, Pesang Sangsuwan) และในเวลาต่อมามันก็กลายเป็นหนังที่สะท้อนความเป็นหนังดิจิตอลหรืออะไรทำนองนี้ ดูแล้วจะนึกถึงลักษณะบางอย่างที่พบในนิยาย nouveau roman ของฝรั่งเศสแบบในนิยายของ Alain Robbe-Grillet ที่มันจะ self-reflexive มากๆ อย่างเช่นในนิยายของ Robbe-Grillet มันจะมีฉากนึงที่เขียนว่า “หญิงสาวคนนั้นถูกทรมานในคุกแบบสยิวทรวง” แล้วอยู่ดีๆก็จะมีเสียงประกาศในคุกว่า “จงลบประโยคนั้นออก แล้วก็ลบจุด full stop ของประโยคก่อนหน้านี้ด้วย” คือเวลาอ่านนิยาย nouveau roman ประเภทนี้ มันจะงงมากๆว่าเนื้อเรื่องแต่ละประโยคมันอยู่ในมิติไหน มันอยู่ในระนาบไหนกันแน่ คือเหมือน “เนื้อเรื่อง” กับ “การเขียนเนื้อเรื่อง” มันจะผสมปนเปกันไปหมด จนเราไม่รู้ว่าตัวละครมันอยู่ในมิติของ “เนื้อเรื่อง” หรือ “การเขียนเนื้อเรื่อง” กันแน่ และลักษณะแบบนี้เราจะพบได้ในหนังอย่าง SMILE AGAIN เช่นกัน